شور آفاق است جوشی از دل دیوانه ام

چون گهر در موج دریا ربشه دارد دانه ام

تا نگه بر خویش جنبد رنگ گردانده ست حسن

نیست بیرون وحشت شمع از پر پروانه ام

شوخی نظمم صلای الفت آفاق داشت

عالمی شد آشنا از معنی بیگانه ام

یک جهان حسرت لب از چاک دلم واکرده است

غیر الفت کیست تا فهمد زبان شانه ام

گردبادم غافل از کیفیت حالم مباش

یادی از ساغرکشان مشرب دیوانه ام

بلبل من این قدر حسرت نوای درد کیست

پرده های گوش در خون می کشد افسانه ام

خاک من انگیخت در راهت غبار اما چه سود

شرم خواهد آب کرد از وضع گستاخانه ام

رنگ بنیادم نظرگاه دو عالم آفت است

سیل پرورده ست اگر خاکی ست در ویرانه ام

کلفت دل هیچ جا آغوش الفت وانکرد

از دو عالم برد بیرون تنگی این خانه ام

بر دماغم نشئهٔ مینای خودداری مبند

می دمد لغزش چو اشک از شیوهٔ مستانه ام

قامتی خم کرده ام ، از ضعف آهی می کشم

یعنی از حسرت متاعی با کمان همخانه ام

گردش رنگی در انجام نفس پر می زند

برده است از هوش چشمکهای این پیمانه ام

آن قیامت مزرعم بیدل که چون ریگ روان

صد بیابان می دود از ربشه آن سو دانه ام